นักเตะสําคัญ โฮป พาวเวลล์ท้าทายให้เล่นฟุตบอลสร้างผู้หญิงอังกฤษ และเป็นตัวแทนของชุมชนของเธอ
นักเตะสําคัญ โฮป พาวเวลล์ตอนที่ผมได้งานที่เอฟเอ ฉันเติบโตพวกเขาเพื่อให้คําสั่ง, ที่ฉันเป็นตัวแทนของคนผิวดําทุกที่ พาวเวลล์ได้เปิดเผยว่าเธอท้าทายแม่ของเธอให้เล่นฟุตบอลอย่างไรเธอสร้างหญิงอังกฤษ และความสําคัญของการเป็นตัวแทนของชุมชนของเธอ ในช่วงเวลาของเธอในฐานะโค้ชกับ ไลอ้อนส์, ทีมจีบี และเมื่อเร็วๆ นี้กับไบรตัน
แต่เธอยังเป็นผู้เล่นที่มีประสบการณ์ด้วยตัวเองโดยรวบรวมหมวกอังกฤษมากกว่า 60 ใบ และรางวัลอื่นๆ ในประเทศ อย่างไรก็ตามการเติบโตในวัฒนธรรมอินเดียตะวันตกทางตอนใต้ของลอนดอนในยุค 60 และ70 มันไม่ใช่เส้นทางอาชีพที่ธรรมดาที่สุดสําหรับเด็กผู้หญิง และแม่ของพาวเวลล์ก็พยายามห้ามปรามเธอจากฟุตบอล เมื่อฉันโตขึ้น และเล่นในนิคม
ฉันคิดอย่างตรงไปตรงมาว่าฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เล่น เธอบอกกับ เจสเครตัน ในข้างในดับบลิวเอสแอล ตอนนั้นผมได้เข้าร่วมทีมมิลล์วอลล์ ไลออนส์ตอนอายุ 11ขวบ และนั่นก็น่าทึ่งมาก ฉันไปฝึกซ้อมครั้งแรก และมีเด็กผู้หญิงมากมายเล่นฟุตบอล ฉันตกใจที่มีผู้หญิงคนอื่นเล่น ในตอนนั้น มีคนสองสามคน และสุนัขของพวกเขา สมาชิกในครอบครัว [ที่จะดูเกม]
ตัวอย่างเช่น เราเล่นในแคลปแฮมคอมมอน และผู้คนจะเดินผ่าน และตรวจสอบอีกครั้งว่าเป็นผู้หญิงที่เล่น ไม่เคยรบกวนฉันไม่ใช่ในขณะที่ฉันกําลังเล่นหรือผู้หญิงที่ฉันกําลังเล่นด้วย มันเป็นเพียงความรักของเกม มันเป็นการแข่งขันอย่างที่เคยเป็นมา แต่สนามก็แย่มาก คุณต้องใส่ตาข่ายของคุณเองขึ้นครึ่งเวลาคือน้ําส้ม แม่ของฉันไม่ชอบเลย
เธอเป็นชาวอินเดียตะวันตก และในวัฒนธรรมนั้นเด็กผู้หญิงที่เล่นฟุตบอลไม่ได้ถูกมองว่าเป็นเรื่อง ดังนั้นเมื่อฉันเริ่มเล่นเธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่าฉันไปไม่ได้ดังนั้นฉันจึงแอบดู และเมื่อฉันกลับถึงบ้านคุณสามารถจินตนาการได้ว่านั่นคือมัน มีนรกทั้งหมดที่ต้องจ่าย https://www.shopallexclusive.com
การฝึกอบรมเพิ่มเติมช่วยให้พาวเวลล์เก่งได้อย่างไร
เธอมาจากจาเมกา มาที่นี่ตั้งแต่ยังเด็ก พยายามทำให้ชีวิตดีขึ้น และลำบากมาก เธออยากให้ฉันเรียนหนังสือให้ดี นั่นคือสิ่งสำคัญที่สุด เด็กผู้หญิงไม่สามารถหาเลี้ยงชีพด้วยฟุตบอลได้ ไม่มีทางที่คุณจะหาเงินได้ อาชีพนอกวงการฟุตบอล ดังนั้นฉันคิดว่าเธอพยายามมองหาฉัน และฉันก็เข้าใจดี แต่สิ่งที่เธอรู้คือมันทําให้ฉันพ้นจากปัญหา และฉันก็ทําได้ดี
สิ่งที่น่ารักจริงๆ และยังคงเป็นทุกวันนี้คือเมื่อเธอมา และเริ่มสนับสนุน เธอก็หมกมุ่น บางครั้งเธอโทรหาฉัน และพูดว่า ‘คุณรู้ไหมว่าสาวๆ กําลังเล่นอยู่คุณกําลังดูอยู่หรือเปล่า’ เธอมาที่เยอรมนีตอนที่เราลงเล่นในรอบชิงชนะเลิศยูโร ตอนนี้เธอเป็นแฟนตัวยงของฉันแล้ว พาวเวลล์ได้รับการเรียกตัวจากอังกฤษครั้งแรกเมื่ออายุ 16ปี แต่อธิบายถึงสถานการณ์ที่ยากลําบากที่ทีมชาติหญิงเล่นในเวลานั้น
เธอเผยว่า ผมรู้ตอนอายุ 11 ขวบว่าผมดีพอที่จะเล่นให้อังกฤษ และนั่นไม่ใช่การหยิ่งผยอง แต่ผมเก่งกว่าเด็กผู้ชายทุกคนในนิคมของผม และเด็กผู้ชายทุกคนที่ผมเล่นด้วย ตอนที่ผมเล่นให้กับมิลล์วอลล์ ผมก็เป็นนักเตะที่ดีที่สุด ผมพบว่ามีทีมชาติอังกฤษ และผมคิดว่า ‘นั่นคือสิ่งต่อไปที่ผมจะทํา’ เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์วันศุกร์ถึงวันอาทิตย์ คุณจะพบกันในวันศุกร์ และคุณจะได้รับบนรถไฟกับกรณีใหญ่ของคุณ, ชุดของคุณเอง และคุณจะไปสําหรับสามวันของนรก, เพราะมันเป็นงานหนัก. หลังจากการโทรของฉันฉันรู้สึกตื่นเต้น และรอคอยมัน
หวังว่าพาวเวลล์กับผู้เล่นที่ดีที่สุดที่เธอเล่นเคียงข้าง
เบรนด้า เซมปาเร่ เป็นนักเตะที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยเล่นด้วยหรือเคยเจอมา เธอเป็นนักเตะทีมชาติอังกฤษ เล่นให้ฟูแล่ม และเราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เราเริ่มเล่นในคืนวันพฤหัสบดีไม่ใช่ฟุตบอลที่เดินได้แต่สนุกนิดหน่อย เบรนด้าอยู่ในทีมหนึ่ง และฉันอยู่ในอีกทีมหนึ่ง มันมีการแข่งขันสูง เราวิ่งไม่ได้ แต่ถึงกระนั้นเราก็ยังคงแข่งขันกันอยู่ เธอเป็นพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม
เคลลี่ สมิธผมมีโอกาสได้เล่นด้วยช่วงสั้นๆ เธอเป็นอีกหนึ่งพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม และพวกเขาไม่ได้มาบ่อยนัก พวกเขาเป็นรุ่น คนต่อไปคือ ลอเรน เจมส์ ซึ่งผมคิดว่าเป็นนักฟุตบอลที่น่าทึ่ง แต่ผมอายุ 16ปี ดังนั้นมันจึงค่อนข้างน่าเบื่อหน่าย คุณเข้าสู่สภาพแวดล้อมนั้นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และผู้เล่นที่อยู่ที่นั่นนานกว่านั้นมองคุณ และคิดว่า ‘คุณไม่ได้เข้ามาแทนที่ฉัน’ ซึ่งเป็นเรื่องธรรมชาติ
ทุกคนอยากเล่น แต่ฉันคิดว่า ‘ฉันจะเข้ามาแทนที่คุณ’ การเปิดตัวครั้งแรกในอังกฤษของเธอทำให้พาวเวลล์ตระหนักว่าเธอจำเป็นต้องพัฒนาความฟิต และความแข็งแกร่งเพื่อให้สามารถแข่งขันในระดับนานาชาติได้ ดังนั้นเธอจึงเกิดความคิดที่จะเปลี่ยนเกมของเธอ ฉันคิดว่าอลัน เมย์เป็นโค้ชของฉันที่มิลล์วอลล์มาก่อนเวลา ฉันขอให้เขาเขียนโปรแกรมให้ฉัน เพื่อที่ฉันจะได้ไปทำอย่างอื่นเพิ่มเติม เธอกล่าว
ในสมัยนั้น คุณฝึกซ้อมเพียง 2คืนต่อสัปดาห์บนคอนกรีต ดังนั้นหลังเลิกเรียน คุณจะขึ้นรถบัสไปฝึกซ้อม กลับบ้านดึก มันเป็นโลกที่แตกต่างออกไป แต่ก็เป็นอย่างนั้นในตอนนั้น แต่ฉันคิดว่า ‘ฉันไม่ฟิตพอที่จะแข่งขันกับผู้หญิงที่ร่างกายแข็งแรงกว่า เป็นผู้ใหญ่กว่า ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง’ ฉันจึงขอให้เขาจัดโปรแกรมให้ฉัน และเขาก็ทำ จากนั้นตอนเย็นฉันจะออกไปวิ่งคนเดียว และวิ่งบ้าๆ บอๆ เหล่านี้ ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันเดินไม่ได้ในวันนี้ หัวเข่าของฉันหายไป และพยายามฟิตร่างกายให้แข็งแรงขึ้น
